Por haberme separado de mi propia risa;
Por haberme dado calidez
Y luego de repente irte
Y empezar a sentir aún más frío;
Porque en este silencio extraño,
que se quedó después de tu sonrisa
del último: “Hasta mañana”-
En este silencio inquietante
Ahora queda el eco de golpes desesperados
De mi corazón, que se ha quedado prisionero.
Por haberme sentenciado a una lucha con la soledad,
En la que nunca yo podré ganar;
Porque cada noche es momento de arrepentimiento
Ante el testigo indiferente – la oscuridad,
Por el error de antes, del cual,
Simplemente, yo tampoco sé;
Por el fuego que quemó el alma;
Por la mirada misteriosa y directa;
Por mis sueños incumplidos-
La sentencia ante ti pronuncio:
- Gracias por todo, mi juzgado,
y te castigo .... con mi amor ! ''
-----------------------------------------------------------------------------------------
Hace mil que no publicaba nada y hoy mismo vi este poema publicado por mi hermana y más tarde buscandolo, lo volví a encontrar en más sitios. El original es en bulgaro pero lo traduje... Es demasiado literal y algunas cosas no se entienden muy bien pero hice lo que pude. Dejo el original abajo por si por algún casual aparece algún lector de Bulgaria.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Задето ме отне от моя собствен смях;
Задето ме дари със топлина
И после ненадейно си отиде
И ми стана още по-студено;
Задето в тая странна тишина,
Остнала след твоята усмивка
От последното изречено: “До утре”-
В тая страшна тишина
Сега отекват само удари отчаяни
На моето сърце, останало затворник.
Задето ме осъди на борба със самотата,
В която никога не мога аз да победя;
Задето всяка нощ е миг на разкаяние
Пред равнодушния свидетел – тъмнината,
За грешкaтa пред тебе, за която
Просто и сама не знам;
Заради огъня опожарил душата;
Заради погледа загадъчен и прям;
Заради моите мечти несбъднати-
Присъдата над тебе произнасям:
- За всичко ти благодаря, мой съднико,
и те наказвам .... с обичта си ! ''